در دو قسمت گذشته از آموزش برنامه نویسی plc ، به پیکربندی سخت‌افزاری در نرم‌افزار پرداختیم و بررسی کردیم که چه کارت‌هایی و به چه صورتی باید در رک‌های ما قرار بگیرند.
در قسمت دوم به بررسی کلی و نگاهی اجمالی به محیط نرم‌افزار برنامه‌نویسی پی ال سی یعنی سیماتیک منیجر پرداختیم و با محیط این نرم‌افزار آشنا شدیم.
حال در این جلسه به توضیح بیت لاجیک‌ها که یک بخش مهم برای نوشتن برنامه می‌باشد و در قسمت قبل یک توضیح کلی درباره اجزای این قسمت دادیم، می‌پردازیم.
برای درک بهتر این مقاله پیشنهاد میشود ابتدا کلیپ زیر را مشاهده بفرمایید:
بیت لاجیک ها
عناصری هستند که فقط بر روی یک بیت از حافظه، ورودی یا خروجی تاثیر می‌گذارند و فقط منطق درست یا غلط را دارند.
اولین بخش از بیت لاجیک‌ها که با آن سروکار داریم و تقریبا در هر برنامه‌ایی استفاده میشود، کنتاکت باز یا (Normally Open) نام دارد.
در قسمت قبل به علامت سوال‌هایی در بالای این کنتاکت‌ها اشاره شد که الان به توضیح آن‌ها می‌پردازیم.
برای کنتاکت‌های باز و بسته از آدرسI0.0 تا آن مقدار مورد نظر، مقدار دهی می‌کنیم. I نماد ورودی‌ها، اولین 0 نمایانگر بایت صفرم و دومین صفر نمایانگر بیت صفرم می‌باشد.
در جهت مخالف کنتاکت باز، کنتاکت بسته یا (Normally Close) نام دارد. آدرس این عنصر هم مانند کنتاکت باز است.
از این کنتاکت برای خواندن یک بیت که آدرس آن در بالای خودش نوشته شده است استفاده میشود اما مقدار این بیت هرچه که باشد معکوس آن در نظر گرفته میشود چون کنتاکت بسته است.
کنتاکت مورد استفاده بعدی، NOT می‌باشد. از این عنصر برای معکوس کردن نتیجه عملیات منطقی RLO استفاده میشود.
RLO مخفف “نتیجه عملیات منطقی” می‌باشد. از این بلوک هم برای معکوس کردن یک شرط استفاده شده در برنامه استفاده میشود.
بلوک بعدی که از آن استفاده می‌کنیم، عنصر حافظه یا شارپ نام دارد. از این عنصر برای ذخیره نتیجه منطقی میان برنامه در یک بیت استفاده میشود. آدرس بالای آن همیشه به شکل M0.0 تا بیت و بایت‌های درخواستی، خواهد بود.
بلوک‌های بعدی که از آن‌ها استفاده می‌کنیم، عناصر تشخیص لبه نتیجه منطقی است. از عنصر P برای تشخیص لبه بالا رونده نتیجه عملیات منطقی RLO استفاده میشود.
همینطور هم از عنصر N برای تشخیص لبه پایین رونده استفاده میشود. آدرسی که بر روی این عناصر نوشته میشود برای درست انجام شدن تشخیص لبه به کار می‌رود و مهم نیست که این آدرس دقیقا کدام بیت از حافظه را اشغال کرده است.
بلوک بسیار مهم بعدی که به عنوان خروجی از آن استفاده میشود، کویل نام دارد. که دستور تشخیص را برای برنامه و دیگر بلوک‌ها صادر می‌کند.
نکته مهم در استفاده از این عنصر این است که باید دقت کرد تا از آن با یک آدرس مشابه در قسمت‌های مختلف برنامه، استفاده نشود.
بلوک مهم بعدی دستور ست کردن را صادر می کند و با S در برنامه نمایش داده میشود. همیشه این نکته را به خاطر داشته باشید که هر زمان از ست استفاده کردید، باید در خط بعدی برنامه، از بلوک ریست استفاده کرد.
دستور ریست کردن که در بالا به آن اشاره کردیم را با نماد R در برنامه می‌توانیم نمایش می‌دهیم. کار این بلوک این است که آدرس را تا زمان اجرای بلوک ست، صفر نگه می‌دارد.
بلوک بعدی عنصر ذخیره است که از آن برای ذخیره بیت RLO در یک بیت وضعیت دیگر استفاده میشود.
برای سهولت در برنامه‌نویسی، می‌توانیم در برنامه به جای استفاده جدا از عناصر ست و ریست، از بلوک ریست ست استفاده کنیم. به این بلوک ست مقدم گفته میشود یعنی اینکه اگر همزمان عملیات ست و ریست صورت گیرد، عمل ست اجرا میشود و خروجی را یک می‌کند.
همینطور هم یک بلوک ریست مقدم به نام SR داریم که هنگام اجرای ریست در برنامه، خروجی صفر میشود. همیشه به خاطر داشته باشید که پایه پایین‌تر دارای اولویت بیشتری است.
بلوک مورد استفاده بعدی، بلوک NEG (Negative) هستند. از این عناصر برای تشخیص لبه پایین رونده یک سیگنال استفاده میشود.
همینطور هم یک بلوک POS (Positive) برای تشخیص لبه بالا رونده یک سیگنال داریم که در برنامه می‌توان از آن‌ها استفاده کرد.
خب این جلسه آموزشی هم در خصوص توضیحات بیت لاجیک‌ها به پایان میرسد. در جلسه بعدی مقایسه کننده‌ها را مورد بحث قرار می‌دهیم.
امیدواریم که این مقاله برای برنامه‌نویسی شما مفید واقع شود.
